بسياري از مسافران قطارها را دوست دارند. راحت‌بودن، سريع بودن و اقتصادي‌تر بودن قطارها در مقايسه با ديگر وسايل حمل و نقل، نمونه‌هايي بارز از اين ابزار علاقه محسوس را شامل مي‌شوند.
با اين حال، تنها قطارها نيستند که مورد علاقه مردم قرار گرفته‌اند، ايستگاه‌هاي راه‌آهن نيز، که برخي از آن‌ها با طرح‌ها و شمايلي خاص، خود به جاذبه‌اي پربيننده تبديل شده‌اند، از اين قائله مستثني نيستند، ايستگا‌‌‌ه‌هايي اغوا کننده که در صورت تأخير قطارها نيز، همچنان مسافران را مشغول خود نگاه خواهند داشت.
ايستگاه هوبانهوف برلين، آلمان:
ايستگاه هوبانهوف برلين بزرگترين ايستگاه مرکزي راه‌آهن اروپا است. بدون شک اين ايستگاه قطعه‌اي برجسته از هنر معماري مدرن آينده به شمار مي‌رود. ايستگاه مرکزي برلين که از دو سطح برخودار است در سال 2006 ساخته و راه‌اندازي شده است. برخورداري از 14 سکوي حرکتي و 80 فروشگاه در نزديکي منظره‌اي ساحلي حتي در فصول سرد نيز جاذبه‌اي ديدني براي اين پايانه حمل و نقل ريلي به وجود آورده است. عمده‌ترين شاخصه ايستگاه، ساختمان فلزي و شيشه‌اي آن مي‌باشد که با عبور نور خورشيد از خود، سکوهاي سرد را به آفتاب گرم متصل مي‌کند.
ايستگاه راه‌آهن کوالالامپور،مالزي:
ايستگاه راه‌آهن کوالالامپور در سال 1910 تأسيس شد. اما همزمان با راه‌اندازي آن تاکنون، ايستگاه کوالالامپور توسعه يافته، بازسازي شده و تغييرات بسياري را نيز به خود ديده است.
اين ايستگاه که نماي ظاهري آن در ابتدا چهره يک کاخ مجلل را در منظر چشم مردم تداعي مي‌کند، آميزه‌اي بديع از دو سبک معماري شرقي و غربي است.
ايستگاه راه کابلي پارک شمالي (نورث پارک کيبل وي)، اتريش:
مفهوم واژه راه کابلي پارک شمالي برگرفته از طرح‌هاي معمار مشهور عراقي زاهي حديد است.
ايستگاه سيمي يا کابلي راه‌آهن اين مرکز به اذعان بسياري شاهکار معماري مدرن به شمار مي‌روند. اين ايستگاه از چهار پايانه قطار تشکيل شده که همه آن‌ها از يک شکل و طرح پيروي کرده‌اند.
اگر چه معماران و مهندسان طراح اين ايستگاه از به روزترين فن‌آوري‌هاي صنعت ساختمان‌سازي بهره برده‌اند اما طرح کلي اين ايستگاه به چيزي جز شکل‌هاي زيباي يخ و برف شباهت ندارد.
ايستگاه دروازه استراسبورگ، فرانسه:
يکي ديگر از ايستگاه‌هاي منحصر به فرد و جالب توجه را مي‌توان در فرانسه جست. جان جاکوپستال، معمار مشهور اهل برلين، طراح و سازنده ايستگاه دروازه استراسبورگ بود که در سال 1883 راه‌اندازي شد و بار ديگر به صورت کامل در سال 2007 بازسازي و مرمت گرديد.
از بخش‌هاي اضافه شده به بناي اصلي ايستگاه نمايي پيله‌اي شکل و بنايي کاملاً شيشه‌اي به ارتفاع 120 متر است که چهره‌اي جذاب را از تلفيق هنر معماري مدرن و سنتي به وجود آورده است.
ايستگاه راه‌آهن کانازاوا، ژاپن:
يک دروازه 14 متري مرتفع در ورودي ايستگاه اولين چيزي است که مسافران در هنگام نزديک شدن به ايستگاه متوجه آن مي‌شوند. گنبد زيبايي که از سه هزار قالب شيشه‌اي تشکيل شده است به صورت کامل راهروي اتصال دهنده ضلع شرقي و غربي ايستگاه را در برگرفته است. از اينرو بسياري ايستگاه کانازاوا را آميزه‌اي از بناهاي سنتي و چوبي ژاپن و هنر معماري آينده‌گراي آن مي‌دانند.
ايستگاه تقاطع جنوبي،استراليا:
اين ايستگاه در شهر ملبورن قرار دارد، در سال 2002 ، مقامات شهر ملبورن بر آن شدند تا ايستگاه خيابان اسپنسر سابق را بازسازي کرده و آنرا به مرکز حمل و نقل مدرن تبديل کنند.
تصميمي که اجرايي شدن آن چهار سال به طول انجاميد. از بخش‌هاي جالب توجه ساختمان ايستگاه، سقف مواج آن است. علاوه بر آن طراحي و معماري اين ساختمان موجب شده تا يکي از معتبرترين جوايز مؤسسه سلطنتي معماري بريتانيا به اين ايستگاه تعلق گرفته و از آن به عنوان جذاب‌ترين ساختمان نوساز خارج از اتحاديه اروپا ياد شود.
ايستگاه راه‌آهن استاسيون دو آتوشا، اسپانيا:
آيا تاکنون شاهد رويش جنگل در يک ايستگاه راه‌آهن بوده‌ايد؟ نه؟ پس به مادريد برويد.
ساختمان ايستگاه استاسيون دو آتوشاي مادريد در سال 1851 تأسيس و در سال 1992 نيز باغي متحير‌کننده و عجيب به آن افزوده شد. اين باغ که شکلي جنگلي را به خود گرفته در فضايي به مساحت چهار هزار متر مربع قرار دارد و 500 گونه گياهي و جانوري در آن يافت مي‌شود. محيط اين باغ و فضاي اطراف آن به نحوي طبيعي است که حضور گياهان گرمسيري و جست و خيز جانوران در گوشه‌هاي ايستگاه منظره‌اي جنگلي را براي انسان به وجود مي‌آورد.
ايستگاه چاتراپاتي ترمينوس، هند:
اين ايستگاه که اصالتاً آن را ترمينال ويکتوريا مي‌نامند در شهر بمبئي قرار گرفته و يکي از شلوغ‌ترين ايستگاه‌هاي راه‌آهن هند محسوب مي‌شود. اين ايستگاه در قرن نوزدهم به دست يک معمار انگليسي طراحي و در سال 2004 در فهرست ميراث جهاني يونسکو قرار گرفت.
ثبت اين مکان در فهرست يونسکو به دليل تلفيق دو فرهنگ در زير يک سقف بود. طراحي احياء شده از سبک ويکتوريايي انگلستان و هنر سنتي معماري هند که نمونه‌اي بي‌نظير را در سراسر جهان خلق کرد.
ايستگاه مرکزي آنت ورپ، بلژيک:
اين ايستگاه که در فاصله سال‌هاي 1895 تا 1905 بنا شده به خاطر گنبد وسيع خود که درست در بالاي سالن انتظار آن قرار دارد، از شهرت بالايي برخوردار است. به گفته بسياري از کساني که تجربه ديدن آن را داشته‌اند، اين ايستگاه بيش از آنکه به پايانه خط آهن شباهت داشته باشد شبيه به يک معبد است. از اينرو بيراه نيست اگر آنرا با نام ديگري، همچون کليساي راه‌آهن صدا مي‌زنند.
ايستگاه سنت پانکراس، انگلستان:
ايستگاه پانکراس در سال‌هاي 1864 تا 1868 در شهر لندن تأسيس شده اگر چه مقامات لندن پيش‌تر در دهه 60 ميلادي تمايل زيادي به تخريب آن داشتند اما اين بنا از خطر تخريب رهايي جست و در عوض مرمت و بازسازي شد. در حال حاضر ايستگاه سنت پانکراس به دليل معماري ويکتوريايي خويش و وجود دو مجسمه مشهور خود به نام‌هاي جان بتجمان و مکان ملاقات که مجسمه‌اي برنزي به ارتفاع 9 متر از يک زوج را نشان مي‌دهد، از جذابيت فوق‌العاده‌اي برخوردار شده است
سيد محمد برازنده
